sözlük yazarlarının ilginç anıları

sanırım bundan 4 sene önceydi, 14 kasım tarihinde yani doğum günümde yakın bi arkadaşımla sözleşip istanbula türkiye-danimarka maçına gitmek için yola çıktık. maç tt arenada. stadı hiç bilmiyoruz, cebimizde bilet alacak kadar fazla parada yok. gebzeye otobüsle geldik oradan 500t'ye bindik. köprüyü geçince hemen durakta indik ( bi sonraki durak stadın oraymış sonra öğrendim) napalım olum yolu kaybettik dedikten sonra, beyin fırtınası yaparak köprüye yakınız aşşağa inip ortaköye gidelim diyerek yoldan aşşağı yürüdük. yaklaşık 45 dakika yürüdükten sonra yanlış giden bir şeylerin olduğunu farkedip geri çıktık. yukarı çıkıp ileriye doğru yürüdüğümde buraların tanıdık geldiğini farkettim. (o arada kurban bayramı yeni bitmiş) sonra bizim akrabaların mahallesine geldiğimizi farkederek arkadaşımla birlikte akrabaların evine gittik, önümüze konan 2 tabak kavurmayı yedikten sonra izmite dönme kararı aldık. izmite dönüp playstationa oturuduk ve maçı oradaki televizyondan takip ettik

haftanın 3 günü arkadaşlarımla karateye gidiyorduk. o zamanlar yeni başlamışız. bir gün yine giderken dedik otobüsten erken inelim yürüyelim hem hava alırız hem de vakit geçiririz. indik biz otobüsten. sonra ne olduysa yolu kaybettik. o gün girmediğimiz sokak yürümediğimiz yol kalmadı. birilerine soramıyoruz hepimiz saçma sapan utanan insanlarız. döndük de döndük. en son dayanamayıp birine sordum. zaten ders de çoktan bitmişti. tıpış tıpış geri eve döndük. rezil bir şekilde tüm günümüz yol aramakla geçmişti.

8-9 yaşlarındayken köyde epey vakit geçirirdik yerimizde denize sıfır bir yer bende bahçede oynamaya bayılırdım dedeminde bir boğası vardı güçlü ve heybetli, boynuzlarını geçiyorum neyse bahçeye bağlayacaktı ahırı temizlemek için bende meraklıyım bi yaklaşiyim falan derken dedem boğanın ipini elinden kaçırmaz mı ananıı siii...mm delirmeye başladı sanki bacısını kestik (kesmiş olabiliriz) boğa lan boğa içimden sıçıyorum herkes etraftan kaaaaççç diye bağırmaya başlayınca ayaklar kendiliğinden gitmeye başladı amına koyim lan arkamda 500 kilo kontrolsüz şeklinde geliyor piç bırakmıyorda git yandakilere saldır başka yöne koş oç ne var bende ölümüne atıyorum deparı koşarken yanda restorant gördüm oraya sıçrayıverdim iyice kurtarayım kendimi diye de denize atladım durmadım yüzmeye başladım ver elini yunanistan diyordum az daha ve özgürlükk!!!! rahatlaması mütüştü (bkz: usain bolt ve michael phelpste kim amk) 2 dakika içinde 100metre koşu sonrası uzun atlama ve yüzme yapsınlar da göreyim onları kim daha adammış

şu anda çanakkale'de deniz kenarına çöktüm içiyorum. öğlen 12'den beri ama yavaş yavaş içiyorum. 10 dakika önce yaklaşık 10 metre soluma 2 tane başörtülü abla geldi, oturdu ve içiyorlar şu an. şişeleri tokuşturup "şerefee" diye bağırıyorlar falan. halüsinasyon görüyorum galiba tam çözemedim olayı. dipnot: içebilirler tabi kimseyi yargılayacak değilim fakat şu ana kadar muhabbetim olan bütün başörtülüler "içiyorum" dedikten sonra muhabbetini kesmişti benimle. o yüzden ilginç geldi, paylaşmak istedim.

2 sene önce sevgililer gününde dolmusla kadiköy'e gidiyordum. önkoltukta oturuyorum, çalan radyoda dj söyle bi anons yapti: "bu güzel sevgililer gününde simdi yaninizdaki o güzel insana dönüp elini tutun ve seni seviyorum deyin" arkadakilere bi göz attim, oturan çiftler birbirlerinin elini tutup "seni seviyorum" dediler. önüme dönerken soföre gözüm takildi ve soför bana aynen sunu dedi: - "sakin aklina bile getirme"

3 yaşında aşık olduğum kıza sarılmak için onu mutfağa kilitlemistim. artık icimde nasıl bir psikopat yatiyorsa.

geçen hafta kütüphanede vizelere çalışırken sınıftan bir arkadaş çağırdı yanına önemli bir konu diye. gittim "kanka ben bir kızı seviyorum, defter yazacağım ona. o kadar kitap okumuşsun bilirsin bu işleri bir yardım etsene" dedi. "lan oğlum ben ne anlarım aşktan meşkten ben sadece türk tarihi okuyorum" dedim ama ikna edemedim. olsun kalemin iyidir karala işte bir şeyler falan diyor. iyi dedim ver yazayım. aldım defteri türk tarihi hakkında o an aklıma ne gelirse yazdım bitince verdim buna. okudu okudu bu ne lan diyor. e ben demiştim amk. ben sevgilime ayda yılda bir sevdiğimi söyleyen insanım lan. benim neyime romantizm. he gel romantik türkçülük de sayfalarca tez yazayım sana ama bir kıza açılmak falan gelmez bana. her kitap okuyanı her konuda bilgili sanmayın amk.

portekizde sokakta simit sattığım günlerde çingene bir mahalle vardı hergün uğrardım. her gittiğimde top oynayan çocukları görürdüm. içlerinde ricardo adında bir çocuk vardı hepsinden farklıydı. her gördüğümde "sen bir yıldız olacaksın" derdim ve öyle de oldu. en son portekiz milli takımı idmanında gördüm kendisini. "beni tanıdın mı? küçükken mahallenize gelip sana beleş simit yedirirdim" dedim, tanımadı şerefsiz. eee ricardo efendi, nerden geldiğini unutmayacaksın dedim bir sürü beddua ettim. sonra adam gitti avrupa şampiyonu oldu. bu da böyle bi anımdır.

az evvel ebemle tanıştım. çok tuhaf hissediyorum.

2 sene önce duşta sıcak suyun altında 4 saat mukemmel uyumustum

köye gittik bi düğüne işte bizim akrabalar bi yerde oturmuşuz oynayanları izliyoruz ama tam coşmuşlar ve oyun alanı dar bide köyün gençleri oynarken böyle götlerini alabildiğine geri çıkarıp göğüs kısmını de öne eğerek oynuyolar neyse dedim yok bu böyle olmayacak bitane çubuk buldum uzun bisi 25-30 cm var bu çubuğu dümdüz tuttum tabi benim tarafıma gelip öyle oynayanlara değiyor bu çubuk (belki de değmekten daha fazladır ortam pek aydınlık değildi seçemedim) neyse değen bi arkasına bakıyor felan tabi oyunda bişi de diyemiyolar bende pis pis güldüm oh intikamımı aldım bu da böyle ilginç bi anımdır

üniversitedeki ilk gün bir üst dönemden tanıdıkla okulun yolunu ara sokaklardan gitmeyi ögrendiğimi düşünmüştüm. ertesi gün arkadaşla yola çıktık okula doğru. kartını unutmus yarı yoldan geri döndü ben de yürümeye devam ettim. ancak git git bir türlü okul ortalıkta yok. hayır daha iki gün önce taşınmışım etrafta tanıdık bi yer de yok. adamın birine caddeyi sordum bilmiyorum dedi. bakkala okulu sordum o da bilmiyomus. halbuki cok yakınlarmış tabi ben oraları iyice öğrenince anladım nasıl bilmediklerine hala şaşırıyorum. neyse 10 dakikalik okul yolunu bulmak için yaklaşık 1 saat gezindim. etrafa bakınırken eve dönen arkadaşla karşı karşıya geldik. sen gitmedin mi eve dedim gittim dönmeye çalışıyorum da sen napıyosun dedi. ben de yolu unutmuşum galiba bulamıyorum dedim ama baya kahkaha attık. eve dönelim o zaman dedik ama evin nerde olduğunu da çıkartamadık. biraz durup etrafa bakındıktan sonra burdan gidelim diye aynı sokağı gösterdik. sokak git git bilmez ama sonunda caddeye çıktı ve yolu bulabildik. çıkışta da buluşalım kaybolmayalım doye anlaştık eve gariptir ki beraber sorunsuzca gittik. kimseye de bahsetmicez diye anlaştık. ben üstümü değiştirirken baktım salondan gülme sesleri falan geliyor. girdim arkadasa yoksa kaybolduğumuzu mu anlattın dedim şaşkınlıkla. başladılar kahkahaya. meğer sadece kendi kaybolduğunu anlatmış benle olan kısmını anlatmamış. böylelikle kendi kendimi ele vermiş oldum. hatırladıkca gülmekten kendimi alamıyorum. şimdi o sokaklara gözü bağlı bıraksalar bulurum yolumu. özledim o günleri..

bir iki saat önce bir konuşmada aklıma geldi. kuzenimi cam ve parmaklıklar (cama takılan türden) arasına hapsetmiştim. sadece nasıl olur diye merak etmiştim. değişik bir çocukluk geçirmişim.

babamın kuzeninin düğünü vardı baya kalabalık gittik ama düğün çok sıkıcıydı üst katta ki salonda da başkasının düğünü vardı gittik onda oynadık he bide yemekliydi bizimkiler pis fakir pasta bir dilim bile değildi kflfşdkdşdmd

üniversite 2. sınıftayken fakültenin tuvaletine gittim, pisuvara doğru yöneldim. tam o sırada birisi de pisuvarda işini bitirmiş arkasını döndü.birisi dediğim kişi de az önce dersinden çıktığımız hoca. pisuvarın önünde, gözlerimin içine baka baka kemerini bağladı ya la. sadece onu izledim. bişi de yapamadım. sanki tecavüze uğramış gibi hissettim kendimi. çok garipti

hayatımın sınavı dediğim sınavın tarihiyle sıkıldıkça oynandı. sınav süresiyle oynandı. barajıyla oynandı. aklımla, psikolojimle oynandı. bu da olmaz dedikçi “bunlar” olarak olmaya devam etti.

parkta kuzenlerle oturup kola çekirdek yaparken aklıma bir fikir geldi. yanımda su şişesini çaktırmadan masanın altına aldım. bunlarda tam karşımda oturuyorlar. başladım şişenin içindeki suyu yavaş yavaş yere dökmeye, döktükçe ohh nasıl rahatladım, çok sıkışmıştım falan diyorum. bunlar yüzleri bi değişti ‘sen ciddi misin lan’ ‘gerçekten yaptın mı bunu’ falan diyorlar. aşağıya eğilip bakamıyorlar da bende gülmemek için kendimi zor tutuyorum o sıra.. neyse söyledim böyle böyle diye yarım sana bana küfrettiler gülerek.

1996 yılının eylül ayıydı. i̇lkokula başlamanın verdiği heyecanla tuttum babamın elini gittim okula. mavi önlük, beyaz yakalık, tombul kırmızı yanaklar... okulun bahçesine girdiğimde bahçenin kalabalığından tırsmadım değil ama babamın elinden aldığım güven korkumu yenmeme yeterliydi taa ki babam benim elimi bırakıp okul idaresine gidene kadar. i̇şin ilginç tarafı ise babamın beni bıraktığı yer; törenlerde andımızın okunduğu, bayrağın göndereğe çekildiği, kısacası tüm öğrencilerin karşısıydı. bunu fark ettiğimde ise yaptığım ilk iş bayrak direğine sarılıp ağlamak olmuştu. bu da benim böyle bri anımdır.

Üniversite 1.sınıftayken gece 05:00'da memleketime otobüsüm var. Akşam bavulumu topluyorum, bi anda tuvaletim geldi. Gittim tuvalete işimi hallettim. Ama farkettim biraz cıvık çıkmıştı. işkillendim ama geçer dedim. 5 dakika sonra tekrar geldi. Gittim. Bu sefer kesin teşhisi koydum. İshal. haydaaa. Benim gece otobüsüm var. 6-7 saat otobüs yolculuğu böyle olmaz. ben bunu tedavi edeyim dedim. Leblebi ve gazoz aldım. 1 dk yiyor, 5 dk tuvalate gidiyorum. Yok geçmedi. En iyisi acile gideyim dedim. İğne falan yaparlar geçer. Hastane zaten 5dk yürüme mesafesinde bi koşu gittim doktora. Giderken hissetmiştim aslında bişiler ters gidiyordu. Her neyse doktor dedi şikayetin ne, dedim ishal oldum. Gece otobüsüm var en azından bu gece çıkmaması lazım. Tamam dedi bi kaç test yapalım. Kan aldılar. bir de plastik kap verip gaita tahlili yapacakları söylediler. aldım kabı gittim tuvalete. Ama bir sorun var. yapamıyorum. gittim doktora ben gaita çıkaramadım dedim. doktor tam çıkaramadı beni başta. sen ne için gelmiştin ya? dedi. ishal dedim. ufak bir sırıttı. sonra dudaklar daha fazla açılmaya başladı. Ama neyseki sesli kahkahaya geçmeden durdu. 10-15 dk daha bekleyelim sonra taburcu ederiz dedi. 10 dk sonra tekrar tuvalete gittim çıkar mı acaba diye. çıkmadı. çok kısa sürede taburcu oldum. Sonunda istediğim olmuştu ve o gece sorunsuz bir şekilde eve gittim.

Çok sık gittiğim bir mekanda bağıra bağıra şarkılara eşlik ediyorum diye mekan sahibi solistlerden gürcüce şarkı söylemelerini istemişti.

Lisede ilk defa tüm sınıf yemeğe gitmiştik o zaman da küçücüğüm ailemden de uzaktayım sürekli telefonum çalıyor, annemlerle konuşup içeri giriyorum ama zaten mekan küçük olduğu için çok göze batıyordum, sonra benim yine telefonum çaldı kapıya çıktım ama konuşma çok kısa sürdü ben de çok ilerlememiştim otomatik kapıya sıkıştım ve sıkışık haldeyken kapıyı açamadım. Herkes bana bakıyor. utanmışım zaten çaresiz çırpınmıştım. hala dalgasını geçerler Not: Boyum 173

bi gün sokak röportajına denk geldim.bana dedi ki yatsı namazına nasıl niyet edersin.simdi işin aslı şu yatsı hariç namazlara niyet ederken bugün kü .....namazıma diye niyet edersin.ama yatsı da bu geceki yatsı namazına dersin.galiba tipimden,kılık kıyafetimden bunu bilemez habere konu olur dedi ve sorusunun cevabını şöyle verdim. ....نوةؤ ان اصلى لله tabi ki yayınlanmadı.cunku millet cahillik istiyor,kaos istiyor bilen birini sevmek yerine bilmeyeni taşlamak istiyor.